Dzisiejszy trening był wyjątkowo trudny i miejscami wręcz niebezpieczny. Jako balast i terenowy fotografik w wyjeździe uczestniczył Piotr Bagiński. Próbowaliśmy pojechać w kierunku trasy  prowadzącej do pierwszego punktu kontrolnego - Joatki. Zapewne dla mieszkających tu Norwegów jest to proste jak wyjście do własnego lasu na grzyby ale dla przybysza z południa już takie łatwe to nie jest. Decydują o tym 2 sprawy- organizatorzy jeszcze nie oznakowali trasy (robią to zwyczajowo 1 dzień przed startem), a na płaskowyżu za Altą rozciąga się nieogarnięty niczym płaskowyż z  niezliczoną ilością śladów po skuterach śnieżnych. Jest to teren wielkości powiatu... Jedną z największych zimowych aktywności każdego Norwega jest jazda skuterem. Starsi jeżdżą w tundrę w konkretnym celu. Na ogół jest to polowanie lub łowienie ryb. Są to tak popularne tutaj zajęcia, że na każdej stacji można kupić kompletny ekwipunek wędkarski i biwakowy. W tundrze dla skuterów nie obowiązują żadne reguły ani drogi. Każdy jeździ gdzie chce. Najwięcej zamętu czynią młodzi "jeźdźcy". Po prostu szleją na maszynach "na maxa". Widok pędzącego z prędkością stu kilometrów na godzinę skuteru na te szerokości geograficznej to zupełna norma. Oni oczywiście znają teren, wiedzą gdzie są niebezpieczne momenty, urwiska. Ale dla obcej osoby, która próbuje się po tym terenie poruszać jest to niezmiernie trudne. Mijaliśmy dziesiątki szlaków, próbowaliśmy odnajdować przypuszczalny kierunek drogi do Joatki ale niestety bez powodzenia. Za to emocji nie
brakowało. Zaprzęg 14 psów nie należy do łatwych w kierowaniu takim pojazdem jak sanie.... Zjazdy po bardzo ostrych zboczach dochodzących nawet do 40% , ciągłe poszukiwanie drogi,  nerwowość, sporo wywrotek. Szczególnie dramatycznie wyglądał jeden ze zjazdów na wyjeżdżonej śliskiej, niemal pionowe ścianie... Sanie podbite na wystającej skale wraz z pasażerem przewróciły się. W biegu udało się je postawić, a następnie zjechać na zawrotnej prędkości w dół.   Jedna z wywrotek zakończyła się złamaniem na skale jednej z głównych poprzeczek sań. Trzeba będzie zamienić się w Mc Gyvera i w tutejszych warunkach wyreperować sprzęt. Na szczęście to sanie przeznaczone do treningów. Na zawody są przygotowane 2 kompletne  norweskie sanie aluminiowe.

Warto kilka słów o połamanych saniach napisać. Służą Biegnącemu Wilkowi już 10 lat. Przejechały kilka tysięcy kilometrów. Na nich w 2008 roku po raz pierwszy próbował pokonać trasę 500-kilometrową. Sanie wykonał na zamówienie zaprzyjaźniony 75-letni już maszer z Francji, który pół swojego życia spędził na Alasce. Ciekawostką jest fakt, że w saniach zastosowano wręcz genialny rodzaj plastiku na płozy sań. Mimo przejechania na nich tysięcy kilometrów nie są jeszcze zdarte.

Alta, Finnmark, 06.03.2012.
Buty od kanadyjskich Indian. Jest kilka słynnych butów zimowych na świecie. Syberyjskie z psiej skóry, norweskie ze skóry foczej, lapońskie buty z renifera, amerykańskie pompowane buty arktyczne Mickey Mouse, no i oczywiście kanadyjskie mookluki. Te ostatnie wyglądają bardzo niepozornie a jednak idealnie chronią od zimna i są bardzo lekkie. Zatem tradycje ludów  północnych są najpewniejszym wskaźnikiem do przetrwania w  zimnym klimacie. Identycznie wygląda sprawa maszerstwa. O ile w Polsce ta dziedzina rozwija się od 20 lat, to w Norwegii te doświadczenia liczą sobie setki lat. Sport psich zaprzęgów rozpoczął się wprawdzie na Alasce ale tam także tworzyli go Norwegowie. Jednym z
najsłynniejszych maszerów świata był Leonard Seppala - mieszkaniec krainy Finnmark.


Plan wyprawy i przygotowania